Αφού αρχίσατε με το Πνεύμα …
Ήθελα να διαβάσω τρία μικρά κομμάτια, που είναι αρκετά γνωστά, από τρεις επιστολές του αποστόλου Παύλου.
Το πρώτο είναι στην Α΄ Κορινθίους 6:19-20, όπου διαβάζουμε: «Ή, δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας, το οποίο έχετε από τον Θεό, και δεν είστε κύριοι του εαυτού σας; Επειδή αγοραστήκατε με τιμή· δοξάστε, λοιπόν, τον Θεό με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία είναι του Θεού».
Από τα εδάφια αυτά να θυμόμαστε ότι: Το σώμα μας και το πνεύμα μας είναι του Θεού, επειδή αγοραστήκαμε με τιμή· το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος το οποίο έχουμε από τον Θεό· δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας.
Το δεύτερο είναι στη Β΄ Κορινθίους 5:14-15όπου λέει, «Δεδομένου ότι η αγάπη του Χριστού μάς συσφίγγει· επειδή κρίνουμε τούτο, ότι εάν ένας πέθανε για χάρη όλων, άρα όλοι πέθαναν· και πέθανε για χάρη όλων, ώστε αυτοί που ζουν, να μη ζουν πλέον για τον εαυτό τους, αλλά γι’ αυτόν που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη τους».
Εδώ να σημειώσουμε ότι η αγάπη του Χριστού ήταν κάτι που σύσφιγγε τον απόστολο Παύλο, δηλαδή, τον κρατούσε σφικτά έτσι ώστε οτιδήποτε έκανε να το έκανε με κίνητρο την αγάπη του Θεού. Και λέει ότι αν ένας πέθανε για χάρη όλων άρα όλοι πέθαναν … για να ζήσουν όλοι για αυτόν που πέθανε γι’ αυτούς.
Και το τρίτο είναι τα γνωστά εδάφια στους Γαλάτες 2:19-21. «Δεδομένου ότι εγώ διαμέσου του νόμου πέθανα απέναντι στον νόμο (ως προς το νόμο), για να ζήσω στον Θεό. Μαζί με τον Χριστό έχω σταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα· σε ό, τι όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη του Υιού του Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου. Δεν αθετώ τη χάρη του Θεού· επειδή, αν η δικαίωση γίνεται διαμέσου του νόμου, άρα ο Χριστός μάταια πέθανε».
Ο απόστολος Παύλος αναμφίβολα είχε μια ιδιαίτερη αποκάλυψη από τον Θεό. Δεν ήταν ένας από τους πρώτους δώδεκα μαθητές και αποστόλους. Έτσι, ο Θεός τον χειρίστηκε ξεχωριστά, μόνο του, και τον κάλεσε για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα έθνη, δηλαδή, στους μη Ιουδαίους. Πέραν από το ουσιώδες ζήτημα της αμαρτίας, ο Παύλος έπρεπε να αντιμετωπίσει ακόμα δύο σοβαρά θέματα που τάραζαν τους χριστιανούς εκείνης της εποχής. Το ένα ήταν το θέμα του κατά πόσο τα έθνη μπορούν να είναι συγκληρονόμα και συμμέτοχα στις επαγγελίες του Θεού που δόθηκαν στον λαό Ισραήλ. Και το άλλο, που είναι σχετικό με αυτό, ήταν το θέμα του κατά πόσο εμείς οι εθνικοί, που δεν είμαστε Ισραηλίτες, πρέπει, εκτός από την πίστη στον Χριστό, να τηρούμε τις παραδόσεις του νόμου που δόθηκε μέσω του Μωυσή στον Ισραήλ. Και αυτό είναι το κύριο θέμα με το οποίο καταπιάνεται στην επιστολή του προς Γαλάτες ο απόστολος Παύλος στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την αλήθεια του Ευαγγελίου ανάμεσά τους, σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Για μας σήμερα, είναι δεδομένα, αλλά για τους τότε χριστιανούς που δεν είχαν το βιβλίο της Καινής Διαθήκης, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα που τους ταλάνιζε και υπήρχε κίνδυνος να σαλευτεί η απλή πίστη τους στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτό φαίνεται να συνέβη στους Γαλάτες,εφόσονστο τρίτο κεφάλαιο (εδ.1-4) διαβάζουμε τα εξής: «Ω, ανόητοι, Γαλάτες, ποιος σας βάσκανε, ώστε να μη πείθεστε στην αλήθεια, εσείς, μπροστά στα μάτια των οποίων ο Ιησούς Χριστός σκιαγραφήθηκε ανάμεσά σας σταυρωμένος; Μονάχα τούτο θέλω να μάθω από σας: Από έργα του νόμου λάβατε το Πνεύμα ή από ακοή της πίστης; Τόσο ανόητοι είστε; Αφού αρχίσατε με το Πνεύμα, τώρα τελειώνετε με τη σάρκα; Μάταια πάθατε τόσα;» Βλέπετε, οι Γαλάτες έφτασαν σε ένα σημείο που παραπλανήθηκαν και άρχισαν να κάνουν έργα του νόμου και ξέφυγαν από την απλή πίστη στον Χριστό και από το Πνεύμα.
Εδώ, όμως, θέλω να τονίσω επίσης ότι από αυτά που διαβάσαμε συνάγεται ότι πρέπει να γίνει μια αρχή μέσα στον κάθε άνθρωπο: «Αρχίσατε με το Πνεύμα». Αυτό είναι το Πνεύμα, που διαβάσαμε και στην πρώτη επιστολή προς Κορινθίους, ότι το λάβαμε από τον Θεό και είναι μέσα μας. Και αυτή η αρχική και πραγματική εισαγωγή μας στη ζωή του Θεού είναι εφικτή μονάχα εξαιτίας του λυτρωτικού έργου που επιτέλεσε ο Ιησούς Χριστός πάνω στον σταυρό. Ο Χριστός πέθανε για χάρη μας. Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουμε σαν χριστιανοί: μπορεί να ερχόμαστε στη συνάθροιση, να προσευχόμαστε, να διαβάζουμε τη Γραφή, να προσπαθούμε να ζήσουμε μια ηθική ζωή και πολλά άλλα για τα οποία, ωστόσο, δεν απαιτείται η θυσία του Ιησού Χριστού. Το μόνο πράγμα για το οποίο απαιτείται η θυσία του Ιησού Χριστού είναι η λύτρωσή μας από την αμαρτία. Είναι γι’ αυτό που χρειάστηκε να πεθάνει ο Ιησούς Χριστός για μας, και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθούμε και να εισέλθουμε σε μια πραγματική και ζωντανή σχέση με τον Θεό. Έτσι, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι η σταυρική θυσία του Κυρίου μας αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να έχουμε το Πνεύμα από τον Θεό να κατοικεί μέσα μας και, επομένως, αυτά τα σώματα μας να γίνουν ναός του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό είναι που ο απόστολος Παύλος όπου πήγαινε κήρυττε Χριστό σταυρωμένο, Θεού δύναμη και Θεού σοφία (Βλ. Α΄ Κορινθίους 1:23-24). Ο σταυρός ήταν κάτι το αναγκαίο· ήταν ανάγκη να πεθάνει ο Ιησούς Χριστός για να έχουμε εμείς τη ζωή. Στην επιστολή προς Εβραίους 9:16-17 διαβάζουμε ότι, «Επειδή, όπου υπάρχει διαθήκη, είναι ανάγκη να υπάρχει ο θάνατος εκείνου που έκανε τη διαθήκη· δεδομένου ότι η διαθήκη είναι ισχυρή για όσους έχουν πεθάνει, επειδή, ποτέ δεν ισχύει ενόσω ο διαθέτης ζει». Και στο εδ.22 δηλώνεται ότι «χωρίς χύση αίματος δεν γίνεται άφεση (αμαρτιών)». Χωρίς τον θάνατο του Ιησού Χριστού δεν θα υπήρχε Καινή Διαθήκη σήμερα και επομένως, κάθε υπόσχεση του Θεού που μπορούμε να κληρονομήσουμε μέσα σ’ αυτήν δεν θα ίσχυε.
Άρα λοιπόν, ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας την αναγκαιότητα του σταυρού του Κυρίου μας. Ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει. Ο σταυρός είναι η δύναμη του Ευαγγελίου, είναι η δύναμη που μας φέρνει στην πραγματική ζωή του Θεού όπου καθιστάμεθα ικανοί να ζήσουμε γι’ Αυτόν. Η ουσία της σχέσης μας με τον Θεό δεν είναι απλά να περνούμε καλά, να έχουμε ευλογίες και χαρά και να τραγουδούμε ύμνους. Παρόλο που όλα αυτά μπορεί να μας τα δίνει ο Θεός μέσα στη χάρη Του, εντούτοις, η σχέση μας με τον Θεό, η οποία θα μείνει αιώνια, δεν μπορεί να αρχίσει παρά μόνο διαμέσου του σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Έτσι είναι που αρχίζουμε με το Πνεύμα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Τώρα, μπορεί να αρχίσουμε με το Πνεύμα, αλλά πρέπει και να τελειώσουμε με το Πνεύμα. Όχι όπως οι Γαλάτες που ενώ άρχισαν με το Πνεύμα, τέλειωναν με τη σάρκα. Υπάρχουν πολλές προειδοποιήσεις γι’ αυτό τον κίνδυνο μέσα στη Γραφή και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν ένα αρχικό βήμα πίστης στον Χριστό, αλλά στη συνέχεια περιπίπτουν σε μια κατάσταση αυταπάτης και, παρόλο που νομίζουν ότι είναι πνευματικοί, ζουν κατά τη σάρκα. Άλλοι πάλι, στρέφονται πίσω στην κοσμική ζωή ή δελεάζονται και περιπλανιόνται σε λανθασμένες διδασκαλίες και δεν παραμένουν σε εκείνη την κατάσταση της ζωντανής σχέσης με τον Θεό όπου το σώμα τους να είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Τα λόγια του αποστόλου Παύλου που διαβάσαμε ότι «εγώ πέθανα … ο Χριστός ζει μέσα σε μένα … ο οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου», συνήθως τα παίρνουμε ότι εννοούν πως «κάνω τα σχέδιά μου, κάνω τα προγράμματά μου, κανονίζω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ και μετά υπάρχει μια δύναμη μέσα μου, η δύναμη του Χριστού, η οποία με βοηθά να τα πραγματοποιήσω ή να τα εφαρμόσω, και έτσι να ζήσω όσο το δυνατόν πιο βολικά μπορώ». Και επειδή μας αρέσει να ζούμε με τις ανέσεις μας, θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων και φροντίζουμε και μεριμνούμε για το ένα και το άλλο, με απώτερο στόχο την επίγεια ευημερία μας. Όμως, δεν είναι αυτό που εννοεί ο απόστολος Παύλος. Ουσιαστικά, εκείνο που λέει ο Παύλος είναι ότι: «Πέθανα εγώ και ζει μέσα σε μένα ο Χριστός ως Κύριος της ζωής μου· εγώ απλά είμαι δούλος του Ιησού Χριστού που ζει μέσα μου· Εκείνος είναι που σχεδιάζει και οδηγεί τη ζωή μου και φέρνει σε μένα ό,τι θελήσει, είτε πάθημα, είτε ευλογία· αφήνομαι στα χέρια Του έτσι ώστε το σώμα μου να είναι ναός δικός Του». Αυτό σημαίνει μια ολοκληρωτική παράδοση στον Ιησού Χριστό και μια ολοκληρωτική συντριβή της ατομικής μου ανεξαρτησίας: «Δεν ζω πλέον εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός, δεν είμαι κύριος του εαυτού μου, επειδή αγοράστηκα με τιμή και δεν ανήκω πια στον εαυτό μου».
Σκεφτόμουν πολύ αυτά τα πράγματα τελευταίως και προσευχόμουν στον Κύριο να τα κάνει πραγματικότητα μέσα μου. Όχι μόνο να τα διαβάζω σαν ωραία λόγια. Το Ευαγγέλιο δεν είναι απλώς, ωραία λόγια, αλλά λόγια ζωής και πραγματικότητας. Αρχίσαμε με το Πνεύμα; Αν πραγματικά αρχίσαμε με το Πνεύμα, τότε ο τρόπος να συνεχίσμουμε με το Πνεύμα είναι με το να ζει μέσα μας ο Χριστός, να είναι μέσα στον ναό Του και ο ναός αυτός, δηλαδή, το σώμα μας, να είναι και να διατηρείται άγιος, ώστε να δοξάζεται ο Θεός μέσα σ’ αυτόν. Πολλοί μπορεί να αρχίζουν σωστά, αλλά να μην συνεχίζουν σωστά, με αποτέλεσμα να χάνεται η κοινωνία τους με τον Θεό, να επέρχεται σκοτάδι και σύγχυση, και να προκαλείται ένα αίσθημα ανησυχίας που τους κάνει να θέλουν να πάρουν τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια τους. Ως εκ τούτου, αρχίζουν να μεριμνούν και να τρέχουν για να φροντίσουν το ένα και το άλλο και τελικά ξεφεύγουν από την εμπιστοσύνη στον Χριστό και περιπίπτουν σε μια κατάσταση σαρκικών έργων νόμου και δουλείας. Εάν όμως, αυτό που περιγράφει ο Παύλος (στους Γαλάτες 2:19-20) είναι όντως μια πραγματική κατάσταση μέσα μας, τότε βιώνουμε μια θαυμαστή ελευθερία. Για παράδειγμα, έγραψε στον Τιμόθεο: «Έχοντας διατροφές και σκεπάσματα ας αρκούμαστε σ’ αυτά» (Α΄ Τιμόθεο 6:8). Δεν είναι ελευθερία αυτό; Γιατί η μέριμνα; Ο Κύριος που ζει μέσα μας δεν μπορεί να φροντίσει για όσα έχουμε ανάγκη; Μήπως εμείς είμαστε πιο ικανοί απ’ Αυτόν; Μήπως ξέρουμε καλύτερα απ’ Αυτόν; Δεν μπορεί να αναλάβει τα ζητήματα της υγείας μας, της δουλειάς μας, της οικογένειάς μας και οτιδήποτε άλλο μας απασχολεί;
Αδελφοί μου, ο Κύριος έρχεται σύντομα και πρέπει να είμαστε στη σωστή σχέση μαζί Του. Πρέπει να αρχίσουμε, αλλά και να προχωρούμε σωστά με τον Κύριο. Όποια κι αν ήταν η εμπειρία του καθενός μας, δεν έχει σημασία. Δεν είναι στην εμπειρία τη δική μας ή κάποιου άλλου που πιστεύουμε, αλλά στον Κύριο. Η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική από τη δική σας. Ας μην διαμορφώνουμε διδασκαλίες και δόγματα με βάση τις εμπειρίες μας, αλλά ας ζούμε με βάση τον Λόγο του Θεού. Ας μην ξεχνούμε ποτέ ότι για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας και να μπορέσουμε να έρθουμε σε μια ζωντανή πνευματική σχέση με τον Χριστό, ήταν ανάγκη να πεθάνει Αυτός για χάρη μας. Το Πνεύμα του Θεού όταν έρθει μέσα στον άνθρωπο δημιουργεί μια νέα κτίση μέσα του: Φέρνει τη φύση του Ιησού Χριστού βαθιά μέσα στη συνείδησή του και ανοίγεται μια πηγή μέσα στον άνθρωπο από την οποία αρχίζει να αναβλύζει μια νέα ζωή, η ζωή του Ιησού (Βλ. Ιωάννης 4:14). Νέα κίνητρα αρχίζουν να κατευθύνουν τη ζωή του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και, στη συνέχεια, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το δικό του μέρος, δηλαδή, να πει ενσυνείδητα στον Κύριο: «Κύριε να γίνει το θέλημά σου, να είσαι Κύριος μέσα σε μένα». Τότε μόνο, είναι που θα μπορεί η ζωή του Ιησού να εκφράζεται ανεμπόδιστα διαμέσου του και, με την υπακοή του σ’ Αυτόν, να γίνεται όλο και πιο πραγματική και δυνατή μέσα του. Ελπίζω όλοι μας να έχουμε να επιδείξουμε μια τέτοια ζωή στον Θεό όταν μια μέρα σταθούμε ενώπιον Του μέσα στο αιώνιο φως της παρουσίας Του.
Αυτά τα λόγια ήρθαν με πολλή δύναμη μέσα μου τελευταίως. Ο Κύριος να τα κάνει πραγματικότητα μέσα στον κάθε ένα από μας. Θα ήθελα να ζητήσω από κάθε ένα που βρίσκεται εδώ να ανταποκριθεί και να κάνει μια αναθεώρηση στη ζωή του και στη σχέση του με τον Κύριο. Η ζωή μας σαν χριστιανοί δεν είναι απλώς να φροντίζουμε πώς να κάνουμε τα πράγματα πιο βολικά γι’ αυτό το υλικό σώμα μας. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε με το σώμα μας είναι να το αφήσουμε στα χέρια του Κυρίου για να κάνει Αυτός ό,τι θέλει μαζί μας. Οτιδήποτε φέρει στη ζωή μας, ας είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε και, αν το κάνουμε αυτό επειδή Τον αγαπούμε και Τον εμπιστευόμαστε, τότε θα δοξάσει το όνομά Του μέσα μας. Έτσι, όποιος θέλει, ας προσευχηθούμε μαζί ώστε να μην στερηθούμε σε οτιδήποτε από την πλήρη ζωή που υπόσχεται σε μας ο Θεός μέσα στον Ιησού. Ας εξετάζουμε τον εαυτό μας, ας είμαστε πάντοτε σε πνευματική εγρήγορση, «μήπως και, ενώ μένει σε μας η υπόσχεση να μπούμε μέσα στην κατάπαυσή Του, φανεί κάποιος από μας ότι τη στερήθηκε» (Εβραίους 4:1).
Μπορούμε να πούμε και να διαβάσουμε πολλά πάνω σε αυτό το θέμα, όπως επίσης και για το θέμα των έργων του νόμου και το θέμα της συμμετοχής των εθνών στις υποσχέσεις του Θεού προς τον λαό Ισραήλ. Ωστόσο, το κεντρικό σημείο και η βάση για όλα που έχουν σημασία για μας είναι: «Χριστός σταυρωμένος». Στον σταυρό είναι που τελειώνουν τα παλαιά και ξεκινά μια νέα κατάσταση, μια νέα κτίση, μέσα στον άνθρωπο η οποία δεν υπήρχε προηγουμένως. Είναι μια νέα πραγματικότητα που εμφυτεύει ο Θεός μέσα μας και πρέπει να την ζήσουμε έμπρακτα. Δεν είναι ένα διανόημα, δεν είναι μια οπτασία ή απλά ένα όραμα, αλλά μια ζωντανή πνευματική σχέση με τον Θεό μέσα στην παρουσία Του. Αμήν.
Ανδρέας Φωτιάδης